Literał znakowy

Na początku powtórka podstaw. Literał znakowy to ciąg znaków otoczony cudzysłowami. Jest to instancja klasy String, jednak tworzona jest bez udziału słówka kluczowego new. Przykład poniżej pokazuje literał znakowy przypisany do zmiennej:

String someLiteral = “some constant value”;

Jak działa klasa String

Instancje klasy String reprezentują łańcuchy znaków. Wewnętrznie znaki te przetrzymywane są w tablicy znaków. Tablica ta ma typ char[]. Implementacja klasy String chowa przed programistą mechanizmy operowania na tej tablicy.

Instancje klasy String są niemutowalne. Oznacza to tyle, że po stworzeniu instancji nie ma możliwości jej modyfikacji. Kilka metod wymienionych poniżej zwraca nowe instancje, pozostawiając tę na której zostały wywołane bez zmian:

  • replace – podmienia znak w łańcuchu znaków,
  • substring – zwraca pewną część łańcucha znaków określoną indeksami,
  • toLowerCase – zamienia wielkie litery na małe w nowej instancji,
  • toUpperCase – zamienia łańcuch znaków na wielkie litery,
  • trim – zwraca nową instancję bez początkowych i końcowych białych znaków.

Co jeśli String nie ma metody, której potrzebuję?

Chociaż klasa String zawiera spory zestaw metod, nie jest to lista kompletna. Jeśli trafisz na taki przypadek nie próbuj wynaleźć koła na nowo. Lepiej rzuć okiem na istniejące biblioteki. Na przykład na commons-lang . Biblioteka ta zawiera klasę StringUtils, w której znajdziesz masę przydatnych metod operujących na łańcuchach znaków.

Konkatenacja łańcuchów znaków

Najprostszym sposobem otrzymania łańcucha znaków jaki nas interesuje jest złożenie go z wielu części. Służy do tego operator +. Operacja ta nazywana jest konkatenacją.

System.out.println("some" + " " + "string" + " " + "literal");

W przypadku konkatenacji każdy z elementów konwertowany jest do typu String używając metody toString1:

int x = 10;
Object y = new Object();
System.out.println("some" + " " + x + " " + "literal" + " " + y);

Używanie operatora + może być bardzo wygodne jednak czasami może prowadzić do zaskakujących (na początku) rezultatów. Proszę porównaj dwie poniższe linijki kodu:

System.out.println(1 + 2 + "test"); // 3test
System.out.println("test" + 1 + 2); // test12

Pierwsza z nich na początku doda dwie liczby uzyskując 3 a następnie dołączy do niej łańcuch znaków. Druga do łańcucha znaków dołączy dwie kolejne liczby. Dzieje się tak ponieważ operator + jest lewostronnie łączny. Oznacza to tyle, że w tym przypadku wyrażenie to wykonywane jest od lewej do prawej strony.

W pierwszym przypadku do liczby 1 dodajemy liczbę 2, następnie “dodajemy” do niej łańcuch znaków. W drugim przypadku do łańcucha znaków dodajemy kolejno dwie liczby.

Klasa String posiada także metodę concat, która działa w podobny sposób do operatora +2.

Pobierz opracowania zadań z rozmów kwalifikacyjnych

Przygotowałem rozwiązania kilku zadań algorytmicznych z rozmów kwalifikacyjnych. Rozkładam je na czynniki pierwsze i pokazuję różne sposoby ich rozwiązania. Dołącz do grupy ponad 6147 Samouków, którzy jako pierwsi dowiadują się o nowych treściach na blogu, a prześlę je na Twój e-mail.

Wydajność a konkatenacja

Wiesz już, że instancje klasy String są niemutowalne. Wszystkie metody znajdujące się w klasie String, modyfikują łańcuch znaków tak naprawdę tworzą jego nową instancję.

Nie inaczej jest z konkatenacją. Proszę spójrz na przykład poniżej:

String some = "some";
String space = " ";
String random = "random";
String string = "string";
 
String someString = some + space + random + space + string;

Tak na prawdę, zanim powstałaby finalna instancja klasy String potrzebne byłoby aż trzy “tymczasowe” obiekty3. Dopiero piąty obiekt byłby tym, który mógłby być przypisany do zmiennej someString. Dlaczego aż cztery? Wynika to z niemutowalności instancji klasy String. Nie możemy, posługując się wyłącznie instancjami klasy String od razu stworzyć finalnej wersji. Tworzone są obiekty “pośrednie”:

  • “some “ (zwróć uwagę na spację na końcu),
  • “some random”,
  • “some random “ (ponownie ze spacją).

Tworzenie takich nowych tymczasowych instancji nie jest wydajne. Można to zrobić lepiej. Z pomocą przychodzą klasy StringBuilder i StringBuffer4.

Jak używać klasy StringBuilder

Klasa StringBuilder podobnie jak String jest opakowaniem tablicy znaków typu char[]. StringBuilder jednak jest typem mutowalnym. Instancje tego typu w można konwertować do typu String używając metody toString.

Najprostszym sposobem utworzenia instancji klasy StringBuilder jest użycie konstruktora bezparametrowego. Następnie możesz modyfikować ten obiekt używając dostępnych metod.

Bardzo przydatną metodą z tej klasy jest przeciążona metoda append. Pozwala ona na wydajne łączenie łańcuchów znaków. Proszę spójrz na przykład poniżej pokazujący sposób użycia klasy:

public void compilerConcatenationFiddling() {
    String some = "some";
    String space = " ";
    String random = "random";
    String string = "string";
 
    StringBuilder someSttringBuilder = new StringBuilder();
    someSttringBuilder.append(some);
    someSttringBuilder.append(space);
    someSttringBuilder.append(random);
    someSttringBuilder.append(space);
    someSttringBuilder.append(string);
 
    String someString = someSttringBuilder.toString();
}

Różnica pomiędzy StringBuilder a StringBuffer

Istnieje też inna implementacja tej samej funkcjonalności. Jest to klasa StringBuffer. Jeśli masz przed sobą rozmowę kwalifikacyjną dobrze jest znać różnicę między tymi klasami. Jest to jedno ze “sztampowych” pytań rekrutacyjnych ;).

Główną różnicą jest to, że instancję klasy StringBuffer można bezpiecznie używać nawet w aplikacjach wielowątkowych. Instancje klasy StringBuilder nie powinny być współdzielone pomiędzy wątkami. Cecha ta ma jedną ważną konsekwencję. Ze względu na brak synchronizacji instancje klasy StringBuilder są nieznacznie szybsze od StringBuffer.

Dodatkowo możesz zapoznać się też z klasą StringJoiner, która oferuje podobną funkcjonalność. Jest ona wykorzystywana na przykład podczas łączenia strumieni.

Optymalizacja konkatenacji przez kompilator

Mamy dwa elementy układanki. Klasę StringBuilder, która dużo lepiej się sprawdza przy pracy z łączeniem znaków. Konkatenację, która nie jest wydajnym sposobem łączenia łańcuchów znaków.

Mamy też metodę append, którą już poznałeś. Jest ona odpowiednikiem + w konkatenacji. Nie można czegoś z tym zrobić?

Oczywiście, że można! I to właśnie jest robione przez kompilator. Tak naprawdę, pisząc kod:

String some = "some";
String space = " ";
String random = "random";
String string = "string";
 
String someString = some + space + random + space + string;

Kompilator kompiluje go do postaci, która wygląda podobnie do fragmentu niżej:

String some = "some";
String space = " ";
String random = "random";
String string = "string";
 
StringBuilder x = new StringBuilder();
x.append(some);
x.append(space);
x.append(random);
x.append(space);
x.append(string);
 
String someString = x.toString();

Innymi słowy kompilator optymalizuje za nas kod. Czy ta optymalizacja zawsze działa? Niestety nie, są przypadki kiedy nawet taka optymalizacja nie daje rady. Proszę spójrz na przykład poniżej. Jest to pętla, która dołącza aktualny stan licznika do łańcucha znaków.

String finalString = "";
for (int counter = 0; counter < 1000000; counter++) {
    finalString = finalString + " " + counter;
}

Jak zoptymalizuje to kompilator? Będzie to kod podobny do tego:

String finalString = "";
for (int counter = 0; counter < 1000000; counter++) {
    StringBuilder x = new StringBuilder();
    x.append(finalString);
    x.append(" ");
    x.append(counter);
    finalString = x.toString();
}

Niestety mimo optymalizacji wewnątrz pętli dalej musimy tworzyć blisko milion obiektów tymczasowych. To jest czasochłonne. Lepszym rozwiązaniem jest poniższy fragment kodu:

StringBuilder finalStringBuilder = new StringBuilder();
for (int counter = 0; counter < 1000000; counter++) {
    finalStringBuilder.append(" ");
    finalStringBuilder.append(counter);
}
String finalString = finalStringBuilder.toString();

W tym przypadku sam tworzę instancję klasy StringBuilder i używam jej wewnątrz pętli.

Literały i cache

Specyfikacja języka Java narzuca pewne wymagania związane z optymalizacją pracy z łańcuchami znaków. Każdy łańcuch znaków, który jest literałem umieszczany jest w cache’u.

Tutaj drobna dygresja. Cache to mechanizm, który pozwala na przetrzymywanie wartości jakiegoś typu. Przeważnie uzyskanie tej wartości jest czasochłonne. Założeniem tego mechanizmu jest pozwolenie na szybsze dotarcie do tych wartości w późniejszym czasie. Dodatkowo pozwala on na optymalizację zajmowanego miejsca. Elementy znajdujące się w cache’u przeważnie się nie powtarzają.

Cache może być zrealizowany na wiele sposobów, najprostszą implementacją może być zwykła instancja HashMap. W bardziej zaawansowanych zastosowaniach używa się osobnych programów/baz danych, które zapewniają tę funkcjonalność, na przykład memcached.

Oznacza to tyle, że poniższe dwie zmienne są referencjami na dokładnie ten sam obiekt na stercie. Dzieje się tak, ponieważ są one literałami o tej samej zawartości:

Poniższe fragmenty kodu są testami jednostkowymi. Jeśli chcesz przeczytać więcej na ten temat zapraszam do artykułu poświęconemu testom jednostkowym w Javie. Możesz też przeczytać kolejny artykuł poświęcony Test Driven Development.

@Test
public void twoLiterals() {
    String someVariable = "samouczek programisty";
    String otherVariable = "samouczek programisty";
 
    assertEquals(someVariable, otherVariable);
    assertSame(someVariable, otherVariable);
}

Pierwsze porównanie, sprawdza “zawartość” łańcucha znaków. Drugie porównuje adresy obiektów na stercie.

W przypadku utworzenia nowej instancji przy pomocy wywołania konstruktora, zawsze tworzone są nowe obiekty. Proszę porównaj poprzedni fragment kodu z tym poniżej:

@Test
public void twoNewObjects() {
    String someVariable = new String("samouczek programisty");
    String otherVariable = new String("samouczek programisty");

    assertEquals(someVariable, otherVariable);
    assertNotSame(someVariable, otherVariable);
}

W tym przypadku mamy do czynienia z dwoma osobnymi obiektami. W tym przypadku adresy obiektów są różne.

Metoda String.intern

Istnieje sposób aby zachować wartość łańcucha znaków w cache (lub pobrać go z cache). Dzięki tej metodzie w cache’u możemy zachować nawet instancje utworzone przy pomocy konstruktora. Służy do tego metoda intern. Wywołanie tej metody zachowuje w cache’u dany łańcuch znaków i zwraca instancję, która jest w cache’u zachowana. Jeśli ten literał istnieje już w cache’u, będzie tam zachowany wyłącznie raz.

Proszę spójrz na przykład poniżej

@Test
public void literalAndInternedObject() {
    String someVariable = "samouczek programisty";
    String otherVariable = new String("samouczek programisty").intern();
 
    assertEquals(someVariable, otherVariable);
    assertSame(someVariable, otherVariable);
}

W tym przypadku oba porównania zwrócą wartość true.

Dodatkowe materiały do nauki

Poniżej przygotowałem dla Ciebie zestaw odnośników, które mogą pomóc w rozwijaniu wiedzy związanej z pracą z łańcuchami znaków:

Podsumowanie

Po lekturze tego artykułu sporo wiesz o pracy z łańcuchami znaków. Poznałeś jedną z optymalizacji, które wprowadza kompilator. Umiesz odpowiedzieć na jedno ze sztampowych pytań rekrutacyjnych ;). Znasz sposób pracy z klasą StringBuilder. Dowiedziałeś się też o przydatnych metodach operujących na instancjach klasy String znajdujących się w bibliotece commons-lang.

Mam nadzieję, że artykuł przypadł Ci do gustu. Jeśli nie chcesz pominąć żadnego postu polub stronę na Facebooku i dopisz się do samouczkowego newslettera. Do następnego razu!

  1. Nie jest to do końca prawda, na przykład w przypadku typów prymitywnych stosowany jest inny mechanizm, zależny od typu zmiennej. ↩

  2. Istnieją oczywiście drobne różnice, na przykład zachowanie w odniesieniu do zmiennych o wartości null. ↩

  3. Piszę “potrzebne byłby” ponieważ kompilator wprowadza tu pewne optymalizacje, o których przeczytasz niżej. ↩

  4. Prawda jest taka, że kompilator Java w trakcie kompilacji wykrywa taką konkatenacją i zastępuje ją właśnie wywołaniem odpowiednich metod na instancji klasy StringBuilder. Więc w prostych przypadkach tragedii nie ma, gorzej jeśli w grę wchodzą pętle ;). ↩

Pobierz opracowania zadań z rozmów kwalifikacyjnych

Przygotowałem rozwiązania kilku zadań algorytmicznych z rozmów kwalifikacyjnych. Rozkładam je na czynniki pierwsze i pokazuję różne sposoby ich rozwiązania. Dołącz do grupy ponad 6147 Samouków, którzy jako pierwsi dowiadują się o nowych treściach na blogu, a prześlę je na Twój e-mail.

Kategorie: ,

Ostatnia aktualizacja:

Autor: Marcin Pietraszek

Nie popełnia błędów tylko ten, kto nic nie robi ;). Bardzo możliwe, że znajdziesz błąd, literówkę, coś co wymaga poprawy. Jeśli chcesz możesz samodzielnie poprawić tę stronę. Jeśli nie chcesz poprawiać błędu, który udało Ci się znaleźć będę wdzięczny jeśli go zgłosisz. Z góry dziękuję!

Zostaw komentarz

Także może Ci się spodobać

Wątki w języku Java

10 minut(y)

Artykuł ten opisuje wątki w języku Java. Po jego lekturze dowiesz się czym jest wątek, jaki ma cykl życia i jak go uruchomić. Dowiesz się czym jest synchroni...

Wyrażenia regularne w języku Java

16 minut(y)

Artykuł ten poświęcony jest wyrażeniom regularnym. Dowiesz się w nim czym są wyrażenia regularne, jak i kiedy ich używać. Poznasz klasy biblioteki standardow...

Podstawy UML

15 minut(y)

W artykule opisuję podstawy UML. Po lekturze tego artykułu poznasz kilka rodzajów diagramów, które moim zdaniem są najbardziej przydatne. Dowiesz się w jakic...